En?! Hoe bevalt ie?

Ok ok, ik zal de laatste zijn die zegt dat ik niet op zag tegen de bevalling. De geboorte van Merlijn lag nog vers in m’n geheugen. En de wetenschap dat er in mijn buik grote baby’s groeien maakte dat er niet makkelijker op. Vanalles heb ik uit de kast getrokken om zoveel mogelijk controle te krijgen over de manier waarop deze kleine man geboren zou worden (dat ik graag zelf de touwtjes in handen mag hebben, wisten we al hè). De gedachte dat het toch wel eens heel anders kan lopen had ik voor het gemak maar even verdrongen.

Op 18 mei kregen we een voorproefje. Grote broer werd naar de oppas gebracht en wij togen naar het UMCG.
Het was begonnen, dachten we. Ik had inderdaad weeën en 3 cm ontsluiting. Dus rondjes lopen door het ziekenhuis in de hoop dat het door zou zetten. ‘Fijn’, dacht ik nog. ‘dan is ie nog geen 38 weken, dat scheelt weer.’ Helaas helaas, verder dan 4 cm kwam het niet, we konden weer naar huis. Om vervolgens nog bijna 2 weken rond te waggelen met 4 cm ontsluiting.

Tot 31 mei. Om 01:00 uur werd ik wakker van iets dat weeën leken te zijn. Om te voorkomen dat we grote broer, midden in de nacht, voor niets bij z’n oppas op de stoep zouden zetten besloot ik het nog even aan te kijken. Na een uur leek er toch wel regelmaat in te zitten. Zal het dan toch? Ineens kreeg ik de kriebels. Maakte manlief wakker. Greep alle spullen bij elkaar en zette die al puffend achter in de auto. Grote broer werd uit z’n bedje geplukt (arme knul) en ook ingeladen. Ons slaperige mannetje gauw gedropt bij de oppas en vol gas richting het ziekenhuis.

In het UMCG aangekomen was ik zo eigenwijs zelf naar de verlosafdeling te willen waggelen. Je dacht toch niet echt dat ik in een rolstoel zou gaan zitten…
Eenmaal geïnstalleerd in de verloskamer gingen ‘we’ eerst even een ECG maken. Normaal gesproken duurt dat ongeveer een half uur. Dat zag ik niet helemaal zitten, ik had m’n zinnen immers op een ruggenprik gezet. En die krijg je niet meer boven de 7 cm ontsluiting. Halverwege het ECG op de bel gedrukt met de vraag of de verloskundige a.u.b. toch eerst even wilde voelen. Dat deed ze. En ja hoor, 9 cm!! Daar ging m’n ruggenprik!

Dus wat ik allemaal zo mooi van te voren had bedacht ging ‘m even niet worden. Daar was ik op z’n zachtst gezegd niet zo blij mee. Juist tegen het laatste stuk had ik zo opgezien. Veel tijd om daar over na te denken had ik echter niet. Olivier had er duidelijk zin in. Na 25 minuten hard werken samen, lag ons kleinste mannetje op m’n buik. Met z’n 4293 gram net iets lichter dan grote broer. En ja, inderdaad. Achteraf gezien knijp ik m’n handen dicht met zo’n bevalling. Zonder ‘rommel’. Gewoon zoals ik het diep in m’n hart het allerliefste had gewild. Puur natuur en op eigen kracht.