Palm palm pasen

De hele week waren de kleuters druk in de weer om hun palmpasenstok te versieren voor de optocht.
Vrijdag was de grote dag. Tenminste dat was de bedoeling.
Totdat we donderdagavond wat onheilspellende geluiden hoorden uit de kamer van de mannetjes.
De zeehondencreche in Pieterburen was er niets bij.
En zo togen we midden in de nacht met een blaffende kleuter op de de achterbank richting de huisartsenpost.
Ja hoor, daar was ie weer. De pseudokroep. Minstens 1 keer per jaar komt ie voorbij.
Meestal valt het mee en blijft het bij een onrustige nacht.
Deze keer konden we op vrijdagmiddag wederom naar de huisarts om vervolgens doorgestuurd te worden naar het ziekenhuis.

En daar troffen we Johanna, wat een superverpleegkundige, een prachtvrouw.
In no time had ze mijn kleine zeehond in d’r broekzak. Assisteerde hij met het plakken van de elektroden op z’n borstkas. Deed de stekkers in het apparaatje zodat we konden kijken naar de gekleurde cijfers op de televisie (oftewel z’n hartslag, ademhaling en saturatie). Gelukkig waren de gekleurde cijfers goed genoeg en hoefde er niet verneveld te worden. Vervolgens liet ze het spuitje zien waarmee het drankje gegeven zou worden. En beloofde ze dat we het spuitje mee naar huis mocht nemen. Ook beloofde ze dat als onze zeehond die avond in bad zou gaan, hij z’n papa nat mocht spuiten. En toen ze vervolgens ook nog stiekem de kinderarts nat spoot had ze natuurlijk helemaal punten gescoord.

Zo gezegd, zo gedaan. Gisteravond was papa de klos.