Waterkoud

Het was me vandaag wel even een ander temperatuurtje dan afgelopen weekend.
Wind, miezerig en waterkoud. Herfst zoals de herfst bedoeld is.
Ik haalde gauw de warme wintertrui tevoorschijn die ik voor mijn kleutertje aan het breien ben.
Dat kleutertje dat zo langzamerhand een heuse kleuter aan het worden is. Bijna 5, sjonge.

Stergeflonker

Vanochtend op weg naar school zongen we samen de liedjes die ze in de klas oefenen voor Sint Maarten.
Er was 1 liedje bij dat mijn bijna 5-jarige heel mooi vond, maar hij wist niet meer precies hoe het ging.
Hij zou wel even aan juffie vragen of ze het wilde zingen zodat ik het ook kon leren.
Eenmaal op school begon hij dapper met ‘Juffie, mijn mama…’  om vervolgens achter mij weg te kruipen en
in m’n oor te fluisteren of ik het niet wilde vragen.
Heerlijk vind ik dat, soms al zo groot, maar toch ook nog zo klein.
Dat liedje dus, Stergeflonker. We zongen het samen in de kring. Maar ja, eenmaal thuis gekomen was ik de melodie alweer kwijt.

Gelukkig vond ik het op internet.
En zongen we vanmiddag samen:

Stergeflonker, buiten in het donker,
Onze lichtjes stralen,
Dan zullen we niet verdwalen.

Wij lopen in een lange rij,
En dragen ons lichtje ook daarbij,
Stergeflonker, buiten in het donker.

Eenmaal uitgezongen haalden we de herfstkabouters tevoorschijn en kregen ze een mooi plaatsje bij de andere herfstspulletjes.
op het kastje. Zo langzamerhand wordt het binnen ook herfst.