Wij dachten maar weer eens de wandelschoenen aan te trekken en op pad te gaan. We zochten een route op die qua afstand goed te doen was voor de kleuters en de puberhond. Lekker vroeg, kindjes fit en uitgeslapen. Kan niet beter!
Eh… behalve dan dat we een nieuwe route hadden uitgekozen. En van nieuwe dingen worden wij, hoe zal ik dat eens netjes zeggen… Nogal mopperig.
Ja, laten we het daar maar op houden, mopperig. Een kleuter op de achterbank die na elke bocht vraagt of we er al zijn. Een man die rijdt met een vrouw naast zich (ik dus) die niet, nee echt niet, kan kaartlezen. En een kokhalzende hond in de kofferbak. Nee, neem dan ons kleine kleutertje, dat al dromend uit het raam zit te kijken. Huh? Was er wat?
Goed, punt 1 van de wandelroute konden we dus niet vinden. Waarom staat er in de route niet gewoon een adres waar je kan starten? Voor de mensen die niet standaard een fancy schmancy gps converter bij zich hebben, zeg maar. Niet getreurd, punt 7 vonden we wel. En het mooie aan wandelen in een rondje is dat het niet uit maakt waar je begint.
Dus vol goede moed konden we eindelijk beginnen! Verrekijkers om en gaan. Na twee meter: ‘Mamaaaaa, ik denk dat m’n wandelschoenen toch te klein zijn…’
‘Ja schat, dat dacht ik al. Je voeten zijn inmiddels twee maten groter dan vorig jaar he?!’ We halveerden de route, om de teentjes te sparen. En geloof het of niet, het werd toch nog een fijne wandeling. Dat kan ook niet anders, want de natuur was prachtig! Onderweg zagen we gele kamille, een Atalanta en een Landkaartje, namen verschillende blaadjes mee naar huis om te drogen. En als kers op de taart stonden we oog in oog met een zwarte reebok!
Genieten jullie even mee?
Geef een reactie