De kriebels

Tja… eigenlijk is het nog een beetje vroeg voor kriebels, maar ze zijn er weer hoor, de tuinkriebels.
Elke ochtend zit ik tijdens het ontbijt weer met m’n neus in de boeken. Natuurlijk tuinieren,
De moestuin van mme Zsazsa, De zaaikalender van Maria Thun, ze passeren allemaal de revue.
Wat een fijn vooruitzicht, dat komende tuinseizoen.

Klein begin

Vorig jaar was alles nog nieuw en hebben we niet al te groots uitgepakt. Gewoon een paar bakken voor de
groenten die we graag eten. Oh en de appelboom natuurlijk, die verhuisden we mee vanuit de stad. Met twee
fruitmonsters in huis mocht dat in de tuin natuurlijk niet ontbreken, we plantten frambozen, bramen,
blauwe bessen, aalbessen en kruisbessen.

Na een klein begin, gaan we het komende seizoen wat dingen veranderen. Als de grond weer zacht genoeg is
wordt het gras omgeploegd, zodat we niet meer hoeven te maaien. En we gaan een stuk meer verbouwen.
We hebben nog twee pompoenen en een verdwaald uitje liggen, de rest was al voor de winter op. Meer dus,
maar wel anders. Verhoogde bakken zijn hartstikke mooi, maar douglas hout is niet goedkoop en er verdwijnt
toch al gauw een zak of 9, van die grote zakken grond, in zo’n verhoogde bak. We hebben genoeg materiaal
liggen om vakken mee te maken en de grond is er natuurlijk al gewoon. Lekker duurzaam, gebruiken we de
oude stenen en stoeptegels ook nog ergens voor.

Hartstikke winter

Maar goed, intussen is het natuurlijk gewoon nog hartstikke winter.
Je ziet haar denken, ‘Nee he?! Je dacht toch echt niet dat ik met m’n pootjes die koude sneeuw in ga…’
Dat deed ze dan ook niet. Onze andere tuttebel ook niet trouwens. De verwende dames bleven mooi wachten
tot alle sneeuw van het trapje en uit de ren geveegd was.
Winter dus, nog 1 maand en drie weken…