Terwijl de kindjes de laatste energie uit hun lijf lopen en gaafste klimbomen trotseren, dwalen mijn gedachten af naar mijn lieve omaatje. Vandaag is haar verjaardag. Haar 90e maar liefst. Natuurlijk gaan we bloemen en cadeautjes brengen en heel hard voor haar zingen. Op afstand weliswaar. Maar alles in mijn hart schreeuwt, ‘dat wil ik helemaal niet zo!’ Ik wil haar knuffelen, haar kleine lijf tegen het mijne voelen en haar heel stevig vasthouden. Om in haar oor te fluisteren dat ik zo trots op haar ben dat ze het allemaal red in haar eentje, zo kort nadat opa is overleden. Trots omdat ze af en toe een ommetje maakt…