Het ultieme gezinsuitje op een zondagmiddag in de herfst. Even lekker naar het bos. Wat door de bladeren lopen, een beetje frisse lucht opsnuiven. Tenminste dat was het plan.

En reden we na het middagslaapje van de bijna-peuter richting het Noordlaarderbos. De baby slaapt nog overal, dat scheelt.

Zo ver, zo goed. Bijna-peuter zit kletsend op de achterbank en loopt over van spanning: ‘Naar het bos toe!’ ‘mama ook naar het bos,
papa ook naar het bos, baby ook naar het bos.’ Baby slaapt nietsvermoedend en vindt het allemaal prima. Eenmaal aangekomen stuitert bijna-peuter de auto uit om alvast aan de wandeling te beginnen. Dat ie nog moet wachten tot broerlief ook ingepakt en wel in de wandelwagen zit vind ie wat minder. Maar al gauw kunnen de eerste stappen op het bospad worden gezet.

Totdat na een meter of 5 kleine broer wat begint te mopperen. Onszelf voorhoudend dat ie vast zo in slaap valt lopen we verder. Wat ie natuurlijk niet doet. Tenminste niet voordat meneertje even heeft kunnen barhangen bij mama. Dus toog deze mama weer rechtsomkeert richting auto om kleine broer van wat voedsel te voorzien. Om door de autoruit te genieten van de aanblik van bijna-peuter met z’n vader wandelend over het bospad. Dat dan weer wel.